Recentelijk was mijn moeder begonnen met haar carrière als politieagente bij het plaatselijke politiekorps. Ze reed me trots rond in haar politieauto, dat deed denken aan eentje uit een oudere Amerikaanse film, zoiets als de Chevrolet Caprice 1986 SFPD.
Ik heb geen verstand van auto’s, maar het was in ieder geval een platgedrukte met een lange voor- en achterkant. We reden gemoedelijk door de dorpse straten, toen we langs een huis kwamen waar twee criminelen uitliepen. Stapvoets reden we door, want blijkbaar viel onze verschijning dan minder op, terwijl we bespraken wat we gingen doen. Mijn moeder mocht er als beginneling namelijk niet zo maar in haar eentje op af. Ze stapte uit de auto en belde haar collega’s op. Ik bukte me op de passagiersstoel zodat niemand zag dat ik in de auto zat.
Ik hoorde de stemmen van de andere agenten al op straat, toen de auto langzaam begon te rijden. Lichte paniek schoot door me heen, want ik kon niet zomaar omhoog komen. De collega’s van m’n moeder zouden me dan kunnen zien en toeren met je dochter in de auto van de zaak tijdens werktijd komt niet erg professioneel over in je eerste werkweken. Ik weet nog dat ik uiteindelijk toch op de bestuurdersstoel terecht kwam, mijn voet uitstrekte en vol op de rem drukte. Maar de auto gleed onder me vandaan, zonder te stoppen. Ik stuurde geruisloos door de vele straten, zwetend de rem indrukkend. Tevergeefs. De auto wilde maar niet tot stilstand komen. Het ging een tijd lang zo door, totdat ik op een parkeervak langs de weg uitkwam.
Deze droom had ik een tijdje geleden en ik ben vergeten hoe het eindigde. Volgens mij stopte de auto uiteindelijk wel in het parkeervak, giste ik van het grasveldje ernaast een aantal grote takken en legde ze tegen de voorwielen aan zodat de auto blokkeerde.
Toen ik wakker werd besefte ik me, dat ik al heel erg vaak ’s nachts in een auto heb gezeten die niet wilde stoppen. Constant maar de rem nog dieper proberen in te duwen. Soms zelfs met handrem erbij, zonder enig resultaat. Echt mega frustrerend en ook wel beangstigend eigenlijk, ook al droom ik nooit dat ik een ongeluk krijg of veroorzaak (gelukkig!). Je kan dat vàst interpreteren als het geleidelijk verliezen van de controle in een dagelijkse situatie, maar ik vind dromen leuker om te delen dan te verklaren.
Ik heb trouwens wel vaker terugkerende dromen. Zo droom ik vaak dat mijn tanden loszitten of uitvallen. Dan ben je gewoon met iemand in gesprek en je voel je ineens een bloederige ijzersmaak in je mond met dikke, scherpe brokken. Het blijkt dan dat je halve gebit los op je tong ligt. Of dat je kauwgom half is doorgeslikt en dat je de lange sliert uit je keel wilt trekken. Je trekt en trekt en trekt. Met een kokhalzend gevoel lijkt er geen einde te komen aan de lange kauwgomsliert.
Ook heb ik een periode gehad dat ik overal met mijn fiets was. Nergens kon ik de fiets parkeren of neerzetten. Vervolgens sleepte ik maar rond met mijn voertuig. Tijdens afspraken liep ik met fiets aan de hand binnen in de nauwe gangetjes van de winkelpanden en in de lift week iedereen want de fiets moèst mee, al is dat diagonaal boven de hoofden van de andere mensen.
In drukke periodes droom ik altijd dat ik moet rennen. Ik ben dan op de vlucht voor iets, meestal voor iemand. Tijdens mijn vlucht kom ik vrienden of familie tegen. Soms rennen ze mee en leggen we een soort van parcours af richting de eindbestemming. De persoon die mij achterna zit, en me vaak wil martelen of vermoorden, krijg ik niet te zien. En de eindbestemming haal ik nooit. Opvallend is dat ik wel goed kan rennen. Ik ben op de vlucht, maar nooit buiten adem. Eindeloos rennen en vluchten. Logisch dat ik me overdag me dan niet uitgerust voel, ik heb de hele nacht gerend!
Misschien wel de meest gênante dromen zijn de keren wanneer ik zoek naar een toilet. Eén keer liep ik door een grote ruimte. Het leek op de kleedhokjes in een zwembad. Heel veel hokjes, met af en toe douches en toiletten ertussen. Maar nergens zaten deuren voor. Rijen toiletpotten waar constant mensen langsliepen. Uiteindelijk vond ik een toilet met een deur en zat ik rustig, totdat de zijmuur transparant bleek te hebben en familieleden me vanaf aan de andere kant aan het uitlachen waren.
Het leek me leuk om dromen te delen in een soort van serie. Het is zo iets geks en ongrijpbaars. Juist daarom is het interessant. Daarnaast heb ik vaak vreemde dromen die ik onthoud. Er zijn veel creatieve mensen, van componist tot filmmaker, die zich laten inspireren door hun nachtelijke uitjes.
Lees ook: Dromen #1