Via social media worden de meest bizarre video’s gedeeld. Meestal scrol ik er zo snel mogelijk voorbij, maar dit keer trok er één mijn aandacht. Een aantal maanden geleden zag ik het, zocht haar op en sindsdien volg ik het. Ik bewonder haar moed. Ze doet me nadenken over dat ik het zo zonde vind dat niet iedereen zijn of haar droom najaagt.
Een meisje van mijn leeftijd zingt in een oude Zweedse taal. Het is een lokroep richting een kudde koeien. Kulning, in het Engels genaamd. Haar stem betovert en de koeien lopen naar haar toe. Ja, ‘betovert’ is hier het juiste woord. Net zoals zeemeerminnen kunnen zingen en lokken. Het beeld heeft iets mystieks, zo in de natuurlijk omgeving met de mist op de achtergrond en de hoge vrouwenstem echoënd.
Het beeld herinnert me trouwens aan deze video, waarin een Amerikaanse boer zijn koeien roept met een trompet.
Totaal iets anders natuurlijk. Maar in de basisopstelling is het hetzelfde; mens, muziek, weiland en koeien. Het staat al heel lang in mijn favorietenlijst.
In ieder geval wil ik het hebben over Jonna Jinton, het meisje in de eerste video. Ze is 26 jaar oud en woont in het kleine dorpje Grundtjärn. Dit ligt richting het noorden van Zweden, 550 km boven Stockholm. Jonna komt uit Göteborg en vijf jaar geleden besloot ze te verhuizen naar Grundtjärn. Het stadsleven benauwde haar, dus ze ging weg. Dat is niet niets. In je eentje op je eenentwintigste een leven opbouwen in een dorp van tien inwoners. Je moet zelf hout hakken om je warm te houden, groenten verbouwen om te kunnen eten en omgaan met eenzaamheid. Maar eerlijk gezegd lijkt het me fantastisch. Eindeloze bossen en meren. Je mag hele dagen gekke dansjes doen, zo hard schreeuwen als je wilt en overal filmen, zonder dat iemand je ooit ziet of met je bemoeit. Je hoeft je niet druk te maken over of je er wel modieus genoeg bijloopt, of je wel naar genoeg feestjes gaat, of je op een andere manier te vergelijken met iemand anders. Want er is niets en niemand anders. Jonna schrijft over en maakt foto’s en video’s van haar leven in Grundtjärn. Ze verdient geld met haar blog. In haar houten huisje heeft ze ook een atelier waar ze schilderijen maakt. Deze vind ik dan weer niet zo heel verrassend. Haar foto’s en video’s laten de schoonheid van de Zweedse natuur zien. Ook niet heel origineel, maar mede daardoor wil ik er wel heen om eigen video’s op te nemen. Het gaat me voornamelijk om haar levenshouding, wat me interesseert. Hoe ze geniet van schilderen en met haar honden wandelen. Ze inspireert vele mensen ook hun hart te volgen en te doen wat je wilt en waar jij je goed bij voelt.
Zo las ik ook over een jongen die een busje heeft verbouwd om er in te wonen en rond te kunnen reizen als fotograaf. Een blogger die naar Engeland verhuist, filmmakers die in de woestijn dieren bestuderen of een vlogger die beslist om niet ergens te wonen, maar altijd rond te reizen. Sowieso, mensen die alles achterlaten en opnieuw beginnen. Ik bewonder de moed en het nemen van de risico’s. Ik vind het super leuk voor hen, al weet heus dat het niet altijd een feest is. Maar op de een of andere manier, als ik het op mezelf reflecteer, krijg ik een jaloers en verdrietig gevoel bij mensen die hun dromen achterna gaan. Jaloers, omdat ik dat ook wil. Ik zit hier maar stom te zijn in m’n stomme huis, in een stomme buurt, in een stomme stad, met een stomme bijbaan en m’n stomme video’s. In plaats van concrete plannen te maken, ga ik verhalen van anderen op zoeken. Verdrietig, omdat ik niet weet wat mijn droom is. Want ik weet wel wat ik niet wil, maar niet wat ik wel wil.
De ene keer wil ik in New York wonen. Met duizenden verschillende mensen, vol energie en onverwachte invloeden. Er gebeurt altijd wel iets. Adrenaline en inspiratie gieren door je lijf. De andere keer wil ik, net als Jonna, leven in een hutje aan het water midden in de natuur. Weg van alles, geen stress, geen haast. Vanuit rust en verveling ontstaat creativiteit. Juist omdat er geen druk is en je niets ‘moet’, komt het vanzelf. Realistisch gezien is New York onbetaalbaar. Zelfs Amsterdam, een kleiner alternatief en dichterbij huis. Wie zegt dat ik daar wel vind waar ik naar op zoek ben? Een huisje is Zweden lijkt allemaal leuk, maar ik spreek de taal niet en ken de omgeving niet. Jonna ging er vroeger al naar toe, want ze had er een familiehuisje. Ze is natuurlijk Zweeds en ook haar moeder is in de buurt gaan wonen, dus helemaal alleen is ze niet. Ik zat te denken wat een Nederlands alternatief zou zijn. Misschien een huisje op een van de Waddeneilanden, maar dat is toch niet hetzelfde.
Het maakt me ook verdrietig, omdat ik het gevoel heb dat ik hier vast zit. Ik woon mijn hele leven in het noorden van het land, heb hier een baan en het is vertrouwd. Ik kan niet zomaar weg, want hoe ga ik dat bekostigen? Mijn verstand zegt me dat ik financieel onafhankelijk moet zijn en een sociale zekerheid moet hebben. Mijn gevoel zegt dat ik het liefste alles op zeg en ga doen wat ik wil doen, zonder enige vorm van haast. Ik weet ook dat de enige die de druk op mijn schouders legt, ben ik zelf en niet zozeer mijn omgeving. Het helpt dan niet om te gaan wonen in een tent in Nieuw-Zeeland of met een bootje de Atlantische oceaan over te varen. Toch zou het wel kunnen. Ik kan mijn klantenservicebijbaan opzeggen, m’n broertje op de kat laten passen en gewoon gaan. Als ik het heel graag wil, dan moet ik dat doen. Dat ik hier vast zit, is onzin. Het hoeft ook niet voor altijd. Dat weggaan. Af en toe een aantal weken naar een locatie waar ik wil filmen. Want dat is misschien wel wat ik wil, met mijn rode jurk de wereld over. Maar soms ook in een veilige omgeving zijn.
Het punt is, dat ik wil dat iedereen doet wat wat hij of zij heel graag wil. Ik heb collega’s die geen eigen massagepraktijk beginnen of geen muziekcarrière aangaan. Waarom niet? Wat houd je tegen? Heb je geen locatie, geen voldoende kennis, ervaring, geld of moed? Als je het nooit probeert weet je ook niet of het (niet) lukt. Zelfs de piercingman had liever zijn leven op een zeilboot doorgebracht en nooit aangedurfd. Wat is dat toch? Maar tevens heb ik wel eens gehoord dat ze er juist voor kiezen om bij de klantenservice te willen blijven werken en niets willen doen met hun studie. Dat vind ik een dappere keuze en dat is ook helemaal prima, als dat is wat je wilt. Je hebt altijd wel iets geleerd van een studie wat je meeneemt in je ontwikkeling en ik geloof erin dat het nooit zonde is. Sommige vrouwen dromen ervan om moeder te worden en als dat dan gebeurd is dat toch fantastisch. Je hoeft geen carrière te willen maken, maar je hoeft ook geen gezin te willen stichten.
Dromen zijn voor iedereen anders. Ik wil alleen niet tachtig jaar zijn, terug kijken op mijn leven en denken aan alle dingen die ik nooit heb durven doen en waar het dan te laat voor is. Ik weet het, het klinkt wat vaag, maar ik meen het uiterst serieus. Ik moedig daarom iedereen aan om hun hart te volgen en bewonder ieder die zijn of haar dromen waarmaakt.
Zelf bevind ik me eigenlijk op een ideale positie om te kunnen doen wat ik wil, ook al beangstigt me dat juist, het kan in principe wel. Dat geldt natuurlijk niet voor iedereen. Misschien heb je een lichamelijke of geestelijke beperking, wat je weerhoudt om bepaalde dingen te doen. Misschien draag je de zorg voor andere mensen of dieren en ontbreekt je het aan tijd. Geld is vaak een issue. Dromen kunnen ook heel klein zijn. Als het heel graag wil, dan kan het. Misschien net op een andere manier dan waar je aan zat te denken. Bijvoorbeeld dat je altijd al wortels uit je eigen tuin had willen eten, maar je woont in een flat en zit in een rolstoel. In plaats van tevergeefs dromen over een grote moestuin waar je met je laarzen aan in rond hobbelt, kan je zaden poten in een bak met aarde op je balkon en zo toch uiteindelijk die wortels eten.
Op de avond dat ik de video van Jonna zag en over haar las, besloot ik een cursus edelsmeden te gaan doen. Als klein meisje wilde ik goudsmid worden (en musicalster, binnenhuisarchitecte en modeontwerpster) en recentelijk zag ik overal op internet sieraden waarvan ik dacht: kon ik dat maar zelf maken. Op dat moment besloot ik dat ik best wel zelf kan! Al is het geen goedkope cursus, kost het tijd en klinkt het voor sommigen suf. De hele wereld kan zeggen dat het stom is, maar ik vind het fantastisch. En sinds les één maak ik al een kleine droom waar.