Ik heb geen hoogtevrees of pleinvrees. Ik ben niet bang voor open velden of diepe meren. Ik ben niet bang om alleen te reizen of voor honden, muizen en spinnen. Ik ben niet bang om dood te gaan, flauw te vallen of erge ziektes. Ik ben niet bang voor tweedehands kleding of het opeten van een gevallen snoepje. Ik ben niet bang om afscheid te nemen of om nieuwe dingen te ondernemen, want zoals Pippi altijd zegt: ‘ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan’. Maar…
…waar ik wel bang voor ben zijn 3D-films in de bioscoop. Best gek, want ik houd van films en van nieuwe technologieën. Tijdens mijn studie heb ik nog 3D-zeepbellen ontworpen voor een ruimte waarin je kon staan met een 3D-bril en sensor-pet op. Zodat je de zeepbellen als een soort van computergame digitaal lek kon prikken. Dat was niet eng. Misschien omdat ik het zelf had gemaakt en wist wat er ging gebeuren.
Sowieso is het geluid in de bioscoop al hard, het beeld mega groot en als het ook nog veel te dicht bij je gezicht komt, ren ik het liefst weg. Als klein meisje tijdens een uitje aan een familiepark lag ik altijd met de bril af onder de stoel te wachten totdat de panda in het bos verdween, de slang niet meer naar mijn gezicht hapte en mijn stoel in de 4D-filmzaal weer stil stond.
Ook tijdens dezelfde studie kregen we op een gegeven moment een rondleiding door een 3D-bioscoop. Ik vond het bere interessant, totdat we een promostukje van Avatar te zien kregen. De vallende paardebloempluisjes gingen nog wel, maar toen BHAM! zo uit het niets, moesten ze vluchten. Takken tegen mijn gezicht en zwaarden hakten, weet ik wat allemaal. Ik heb het natuurlijk niet zo goed gezien, omdat ik die bril alweer van mijn gezicht af had en plat op de grond lag naast mijn klasgenoten.
Het is meer dat ik niet tegen die onverwachtheid kan en dat de makers het grappig vinden om de toeschouwer te laten schrikken. Ik bedoel terwijl ik stofzuig, schrik ik al van alles om me heen. Al wil ik graag iets met een VR-bril maken, maar dan bepaal ik zelf hoe het wordt. Mocht ik onderdeel van een (rustige) 3D-installatie zijn en de visuele wereld is een meerwaarde, dan probeer ik met je mee te gaan. Maar wel met klotsende oksels en de kans is groot dat ik er vrij snel onder de stoel ga liggen.
Daarnaast is er de kermis. Het is niet zo zeer de angst, maar voornamelijk de hekel aan kermis. Je hoort de meest slechte muzieksmaken bij elkaar en ook nog tegelijk, werknemers schreeuwen dat er nog vijf rondes te gaan zijn, botsende auto’s, akelig hard geluid van de achtbanen over het metaalwerk, DING-DING-DING, gillende meiden, huilende baby’s en veel te veel mensen bij elkaar. Je ziet hysterische neonverlichting en fluorkleuren. Je ruikt kleffe popcorn, mierzoete suikerspinnen, gefrituurde snacks, bier en sigaretten. Ik durf in geen één attractie, geld gooien in een grijpautomaat vind ik zonde en het enige wat ik wil, is weg.
Wel kan ik me voorstellen dat je het leuk vindt, bijvoorbeeld omdat je er waardevolle jeugdherinneringen bij hebt. Je ging er met je gezin en al je schoolvriendjes heen, waar je dan je zakgeld mocht spenderen. Of dat je houdt van de adrenaline die je krijgt van de achtbaan of dat je samen met je vrienden iets gezelligs doet (al ga ik dan liever skydiven of picknicken).
Een kermis met een reuzenrad, een draaimolen en een kraampje waar je met een bal blikken, lijkt me nog wel prima. In ieder geval zonder de consumptie van de massa, kleuren, geuren en geluiden. Of een ouderwetse kermis waar je in woonwagens een lenige vrouw met twee hoofden, een slangenbezweerder en een sterke man kan bezoeken, lijkt me een goede optie. Carnivàle is niet voor niets mijn favoriete serie te allen tijde. Maar vind dat maar eens.
Trouwens, naast kermis geldt hetzelfde voor een pretpark. Daar hoef ik ook niet heen.