Op de fiets richting mijn werk dacht ik aan de grijze kat die vaak vanuit de berm over het fietspad richting de waterkant rent. Dat herinnerde me aan de droom die ik die nacht had.
We hadden problemen met de printer en toen we het apparaat eenmaal aan de praat kregen rolde er aan de bovenkant niet gewoon een geprint A4-tje uit, maar een grote geplette zwarte muis. Dood, zoals je wel begrijpt. Wat we er mee deden kan ik me niet herinneren.
Diezelfde nacht had ik nog een droom. Ik weet dat er een heel verhaal aan voorafging voordat ik op een dakterras van een oud echtpaar was beland, maar ook dat ben ik vergeten. Wel wellen er stiekeme schuldgevoelens bij me op. Ik had een soort van wit of meer lichtblauw rieten stoeltje gejat uit het huis van het oudere echtpaar, die ik op de een of andere manier van het dakterras ergens anders mee naar toe wilde nemen. Ik moest op een gegeven moment het stoeltje heel hoog houden om over een extreem dik familielid heen te tillen. Geen idee wie dat was, maar ik wist gewoon dat het familie was. Toen ik eenmaal in de gang beneden stond, zat het oudere echtpaar op de bank naar de televisie te kijken. Het oude vrouwtje zag mij met het stoeltje en ze wilde naar me toe lopen. Dit alles liep eigenlijk synchroon met het gegeven dat wij vanaf het dakterras, dat zich ongeveer bevond op de derde etage, naar de achterburen beneden konden kijken. Daar liepen vier mannen, waarvan koning Willem Alexander er een van was. Vanaf het dakterras (waar mijn familie, inclusief dikke vette tantes, aan het barbecueën was) begrepen wij dat Willem Alexander geïnteresseerd was om het huis van de achterburen van het oudere echtpaar te kopen. De drie mannen om hem heen waren waarschijnlijk de makelaar, een adviseur en de eigenaar van het huis of iets in die richting. Ondertussen versleepte ik dus stiekem die rieten stoel met schuldgevoel. Het lukte mij weg te glippen en het enige wat ik weet dat ik samen met een paar familieleden nieuwsgierig liep naar het huis van de achterburen om er achter te komen of Willem Alexander daadwerkelijk het huis ging kopen. Het laatste dat ik me herinner is dat ik de stemmen van de mannen dichtbij hoorde.
Ik heb trouwens wel vaker dromen waarbij ik in totaal andere situaties een groot voorwerp bij mij heb, een tijdje lang is dat mijn fiets geweest. Telkens maar weer. Maar daarover later meer.
Het leek me leuk om dromen te delen in een soort van serie. Het is zo iets geks en ongrijpbaars. Juist daarom is het interessant. Daarnaast heb ik vaak vreemde dromen die ik onthoud. Er zijn veel creatieve mensen, van componist tot filmmaker, die zich laten inspireren door hun nachtelijke uitjes.
Weet jij vaak nog wat je hebt gedroomd?